Der Herr ist mein Licht und mein Heil

Oostenrijk is blij. Na jarenlange suprematie van een Noor en een Amerikaan stond gisteren eindelijk weer een Oostenrijker op het hoogste ereschavot van de Hahnenkamm Rennen. Terwijl wij in het ene deel van het skigebied Kirchberg-Kitzbuhel rustig onze bochtjes draaiden, zagen in het andere deel 40.000(!) toeschouwers Hannes Reichelt de snelste afdaling maken, 0,21 seconde sneller dan de nummer twee. De natie is trots en de Tiroler Zeiting schrijft al dagen uitbundig over het spektakel, dat Formule1- en Wimbledon-achtige allure en status zou hebben.

Nee, neem dan onze zondagochtend. Die had weer een heel ander karakter. Vanwege de flinke sneeuwval die in de late nacht was begonnen, besloten wij het rustig aan te doen. We ontbeten op ons gemak en spraken af even het dorp in te wandelen. De keuze voor een bezoekje aan de prominent op een bult gelegen Pfarrkirche lag voor de hand. Wat is passender dan op zondag even in een kerk te zijn? Toen wij na een korte beklimming, even na tienen de mooie kerk binnenstapten, was de mis net begonnen. Aanvankelijk hielden wij ons schuil in de vestibule, maar als we écht wat van de dienst wilden beleven, moesten we naar binnen. We schoven stilletjes de achterste bank in op het moment dat de pastoor de woorden sprak: Jezus Christus roept ons tot de gemeenschap met God en de heiligen. Die was voor ons! :-) Daarna was het zitten, staan, zitten, staan, zitten, staan en een goed (Kerst)woord uit Jesaja 9 ('Het volk dat in duisternis ronddoolt, ziet een schitterend licht'). Niet zo heel vreemd, want de kerstbomen stonden nog op het altaar.

Hoewel niet afgesproken en de bedoeling zaten we de hele dienst uit, inclusief de eucharistieviering. Die laatste kwam mij bij het uitgaan nog op een liefdevolle reprimande te staan van een oudere dame. Ik had de hostie ('corpus christi') niet direct in m'n snavel gestoken. Dom, dom, dom. Onderweg naar het hotel heb ik mijn zonde beleden aan William, die net als Marcel van Rooms Katholieke huize is en daar mooi van vertelde. Allevier hadden we op onze eigen manier genoten van de voor ons onverwachte kerkdienst. Een goed begin van de dag.

Aan de koffie in het hotel besloten we niet lang te dralen en de latten weer snel onder te binden. Als het tegen zou vallen konden we altijd neerstrijken in een alpenhut. Maar het viel mee en ondanks de aanhoudende sneeuwval hadden we voldoende zicht. Na een paar afdalingen vonden we de Wifi-loze Skihütte Sonnleit Stadl, duidelijk geliefd bij senior publiek. Moesten we nog met elkaar praten ook! We bestelden Goulash Suppe en Rösti.

Eenmaal weer op de latten en een héle gondelrit verder, merkte William dat 'ie op de ski's van een ander skiede ('Ik vond ze ook al zo raar skiën...). Krek dezelfde latten, maar met kortere stokken en een ander stickertje van de skiverhuur. Marco besloot met William de kortste route terug te nemen naar de plek van onze lunchstop, waarop Marcel en ik nog wat hoger geleden gebieden konden 'verkennen'. Uiteindelijk troffen we elkaar weer onderaan de Maierlbahn en waren Williams ski's terecht. Pfff...

Vanavond aan de Wiener Schnitzel en morgen alweer de laatste skidag. Natuurlijk is dat jammer, maar het verlangen om vrouw en dochters weer in de armen te sluiten, begint ook langzamerhand wortel te schieten. Alles heeft z'n tijd.

Ciao, trouwe volgers!