Der Chef trinkt Bier

Wie in de spiegel thuis nog gène voelde met zo'n Willempie-helm op z'n knar, is hier snel genezen. 99,99 procent van de skiërs heeft zo'n potdeksel op. Het lijkt de betrouwbaarheid van het Liander-netwerk wel, ha, ha! Alleen seniore lokalo's doen het zonder, maar die zijn hier dan ook in de sneeuw geboren en kennen elke Puckel.

Na ruim 48 uur met elkaar optrekken, leer je elkaar kennen. Marco ken ik al even, dus dat levert geen verrassingen op (betrouwbaar als de Nederlandse Bank en 'waarom-moeilijk-doen-als-makkelijk-kan' als hoogste credo). Marcel kende ik al een beetje, maar William nog niet. Fijne kerels. Niet verlegen om een beetje te plagen (William: O, werk jij bij Liander? Nou, dan heb ik nog wel een verhaal...) en tegelijkertijd van het zorgzame type. Marcels creatieve geest in combinatie met een mooie dictie, levert amusante teksten op, waarbij ik geregeld met open ogen in de grap trap. Als goede vriend van Marcel kent William dat spel en pareert Marcels gevatte teksten met droge reacties. Een mooi gezelschap om in te vertoeven.

Vandaag beloofde de dag der dagen te worden, dus zaten wij opnieuw om 7.30 uur aan het ontbijt en om 8.50 uur in de gondel naar boven. Eenmaal boven besloten wij in een paar slagen (afdalen, lift, afdalen, lift) naar de top te gaan, vanwaar een James Bond-achtige gondel met een enorme overspanning je naar een ander ski-gebiedje brengt. En naar Stube Bruggenalm, voor de koffie-met-apfelstrudel-stop. In het donkere restaurant met houten balken uit de oertijd en huiskat Cindy keken wij nog even live naar de afdaling van de dames in Cortina d'Ampezzo en stelden tevreden vast dat wij het zo slecht nog niet doen...

Na terugkeer in 'eigen' gebied begon de zon terrein te winnen op de wolken en kregen we prachtige Aussichten te zien. Wat een feest om hier te mogen zijn! Na weer een aantal bloedstollende afdalingen (blauw) koersten wij weer af op Kitzalm, waar we nu buiten konden lunchen. Dankzij de gratis Wifi met de veelzeggende naam 'Der Chef trinkt Bier' konden we weer even communiceren met het thuisfront.

De knie hield zich goed vandaag, ondanks een paar leuke schuivers. Bij de laatste schoof ik op een steil stuk tien meter ondersteboven naar beneden. Erg amusant allemaal. Om 16.00 uur stonden we weer bij Gerry om onze ski-spullen te stallen. Na een ontspannen tukje in de hotelkamer en een verfrissende douche, verposen wij ons wederom in de lobby met elkaar, bier, gemütlichkeit en onze smartphones.

Schöner Sonntag!